“Tırnaan varsa başını kaşı.”
Bu sözü ilk duyduğumda sınava hazırlık sürecindeydim ve birçok aksiliğin ve zorluğun da başlarındaydım. Bu söz, ailece hepimizi birçok şeyden soğutan söz olsa da, zamanla benim hoşuma gider oldu. Hala da olur, oluyor, olacak da. Maraş’da bu tarz söylemler çok. Sanki size balık vermekten çok balık tutmayı öğretir gibidirler. İnsanlar küçük çocuklarını pek desteklemez. Onun mücadelesine gülerek bu da işte “leyleğin yuvadan attığı” derler. Kendi çapında büyür yavrucak. Hatta ikiden fazla kız kardeşi olan kadınlar sürekli “ne umarsın bacıdan, bacın ölür acından” derler. Hepsini de söylerken gülerler 🙂 Zaten milletçe herşeye güler, sonra da “herkişin şiiinden bizene” derik 🙂 Yani herkesin meselesi kendine özel.
Deprem ziyaretlerimizde farkettim ki tırnağı olan başını kaşıyor, kremliyor, hatta fönünü de çekmiş. Herkes el birliği ile birçok zorluğu aşmış. Şehire tepeden bakınca adeta karınca yuvasıydı ve herkes umutlu, herkes şükür peşindeydi. Güzel günlerin geleceğine inanmışlık hakim durumda. Abartmıyorum; hiç bir çocukta mutsuzluk veya dikkat çekici birşey görmedim. Maşallah hepsi anı yaşıyordu büyük küçük. Sadece kaybedilen canlar ve geride kalanların hüznü vardı. Onu da aşacaklar, aşacağız elbette. En güzel ilaç zaman! İyiyi, kötüyü, doğruyu gösteren. Şifalayan, götüren, getiren, alan, veren, kavuşturan…
Başka illere de gittik bu süreçte fakat ne bir girişim, ne bir mücadele, ne de bir hummalı grup gördük. Destekler azalmış, gündem değişmiş, gönüllüler de, halk da gitmiş. Köy de, merkez de terkedilmiş. Çok etkilendik. Sorguladık ve anlatılanlar da şaşırttı.
Hepimiz güzel bir bütünün parçalarıyız. En kısa zamanda ordan burdan şurdan yine bir araya gelir çibidik çalarız. Ahlakımızla, inançlarımızla, terbiyemizle, ilkelerimizle hep birlikte üstesinden gelinmeyecek birşey yok. Bu süreçte Maraş’ı ve halkını kutluyorum. Bence bize her gün 12 Şubat her gün kurtuluş ve her gün bayram. Eh az da olsa hepimizde biraz delilik var ellaam 🙂
Not: Çibidik alkış demek 🙂
Bir yanıt yazın